Als je “mentale belasting” hoort, denk je meteen aan een moeder die alle huishoudelijke taken op zich neemt en de handen vol heeft aan vier kinderen … Toch krijgen zelfs studenten met een zekere mentale belasting te maken op tijdens een heel andere periode in hun leven!
De eerste keer dat ik met iemand naar bed ben geweest, gebruikte ik al anticonceptie. Dat ging op een heel ongedwongen manier, zonder vragen te stellen … Ik ging naar de dokter en vroeg om de pil. Op geen enkel moment dacht ik aan een andere anticonceptiemethode. Ik zeg wel degelijk ‘ik’, want, om eerlijk te zijn, het zit zo diep in onze moraal geworteld dat onze mannelijke partners hier helemaal niet van wakker liggen. Een condoom gebruiken, leek me nutteloos omdat mijn eerste keer ook de eerste keer van mijn partner was. In mijn gedachten was de enige optie de pil. In dit artikel zal ik het eigenlijk alleen over deze anticonceptiemethode hebben, omdat het altijd het enige middel is geweest dat ik heb gebruikt.
Diepgewortelde moraal
Tijdens een lange periode zonder vriend besloot ik met de pil te stoppen (Omdat ik van oordeel ben dat voortdurend innemen van hormonen niet noodzakelijk goed is voor mijn lichaam). Enkele maanden later leerde ik een andere jongen kennen. In het begin gebruikten we een condoom. Enerzijds om mezelf te beschermen tegen soa’s, anderzijds omdat ik niet opnieuw hormonale anticonceptie wilde gebruiken. Na minder dan een maand samen, greep ik opnieuw terug naar mijn goede vriendin, de pil, om meneer te plezieren die niet van “dat stukje rubber” houdt. En om eerlijk te zijn, het gebeurde opnieuw op een heel vanzelfsprekende manier. Het is zo evident dat vrouwen zich met anticonceptie bezighouden dat deze kwestie maar zelden binnen koppels wordt besproken. Volgens een studie van Solidaris uit 2017 beslist 1 op de 2 vrouwen alleen over de anticonceptiemethode binnen koppels. En het feit dat ze samen beslissen, betekent niet dat de man de verantwoordelijkheid op zich neemt, integendeel: In 2017 gebruiken bijna 7 op de 10 vrouwen anticonceptie tegenover slechts 3 op de 10 mannen.
84% van de mannen vindt dat hun partner in hoge mate betrokken is bij anticonceptie binnen een relatie. Omgekeerd vindt slechts 33% van de vrouwen dat hun partner hierbij betrokken is. Dat kan toch niet?!
Vrouwen zijn het zo gewoon dat ze (in een heteroseksuele relatie) verantwoordelijk zijn voor anticonceptie, dat ze niet noodzakelijk alle opties doornemen. Of nog erger, als ze die kennen, sporen ze hun partner niet aan om ze te overwegen, omdat het nu eenmaal zo is. Wist u dat de eerste persoon die vrouwen adviseert over anticonceptiemiddelen de gynaecoloog is (77%), terwijl bij mannen de partner doorgaans adviseert (37%)? ‘Nationale (seksuele) opvoeding’ vormt hier duidelijk een probleem …
Hoe zit het met de verantwoordelijkheidsverdeling?
Sinds mijn 15e moet ik eraan denken om die pil elke dag op hetzelfde tijdstip in te nemen (we moeten de dingen gewoon benoemen zoals ze zijn). Langdurig pilgebruik heeft ook effect op onze gezondheid (maar dat is een ander verhaal). Kortom, het is iedere dag weer organiseren en dat zorgt voor een zekere druk bij meisjes. De vraag “Heb ik de pil vandaag genomen?” komt minstens 5 van de 7 dagen in me op. Soms raak ik de hele dag in paniek omdat ik bang ben dat ik die dosis hormonen vergeten ben, dan kan ik niet wachten tot ik thuis ben om meteen in de badkamer te gaan kijken. Het meest stressvolle is wanneer je naar het toilet gaat en je ontlasting (om het beleefd te houden) zacht of zelfs vloeibaar is. Want ja, als je kort na inname van je pil diarree krijgt, moet je een nieuwe nemen.
Behalve dat we onze ontlasting moeten analyseren, de tijdstippen moeten berekenen, dagelijks aan die pil moeten denken en ervoor moeten zorgen dat we ze goed innemen, moeten we het ook nog allemaal zelf bekostigen. 9 op de 10 vrouwen betalen voor hun eigen anticonceptie.
De wereld op zijn kop …
En weet je wat het meest gekke is? Vrouwen zijn maar 4-5 dagen per maand vruchtbaar, terwijl mannen de klok rond vruchtbaar zijn. Het is een beetje een omgekeerde wereld, nietwaar. De personen die zich het meest moeten beschermen om niet voor nieuwe leven te zorgen, schuiven alle verantwoordelijkheid op het gebied van anticonceptie van zich af. Waarom? Daar denk ik zo het mijne over. Zij die de gevolgen van geslachtsgemeenschap zullen moeten ondergaan, zijn nog steeds vrouwen. Mochten mannen daarentegen met de gevolgen te maken krijgen, dan zouden ze zich vast veel meer zorgen maken over anticonceptie.
Wat als mannen ook een rol gingen spelen in hun eigen vruchtbaarheid? Ze zouden dan een meer verantwoordelijke keuze kunnen maken wanneer ze vader willen worden. Niet dat deze keuze alleen door hen gemaakt zou worden, maar ze zouden wel echt betrokken worden bij deze beslissing. En denk je niet dat het delen van deze verantwoordelijkheid ook gewoon voor een eerlijkere en rechtvaardigere wereld zou zorgen?